Karolina Jaklewicz KONSEKWENCJE

Karolina Jaklewicz - ur. w 1979 r. w Trzebiatowie.

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Wydział Malarstwa i Rzeźby. W latach 2000 - 2003 – studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.Dyplom z wyróżnieniem w 2007 r. z malarstwa u prof. Stanisława Kortyki oraz z projektowania malarstwa w architekturze i urbanistyce u prof. Wojciecha Kaniowskiego. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Obecnie pracuje jako adiunkt w Zakładzie Malarstwa, Rysunki i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, jest także kuratorką w Galerii Sztuki Socato we Wrocławiu. Pomysłodawczyni, jurorka i kuratorka Przeglądu Młodej Sztuki 'Świeża Krew".

W 2012 obroniła tytuł doktora sztuk pięknych za cykl malarski orz pracę pisemną "Idea a forma geometryzująca w malarstwie"

Należy do międzynarodowej grupy artystów posługujących się językiem geometrii skupionych wokół dr Bożeny Kowalskiej.

Credo:

Założeniem mojej twórczości jest takie posługiwanie się językiem geometrii, aby wyjść

poza obszar analizy, intelektualnych gier czy konceptualizmu. Geometria jest dla mnie bogatym

źródłem formalnych i symbolicznych możliwości. W swoich pracach pokazuję, że język geometrii

może być językiem emocji, że jest językiem uniwersalnym, a jednocześnie możliwym

do osobistego zaanektowania. Daje poczucie dyskrecji, nie jest oczywisty, można jednak nim

"mówić", czy raczej unaoczniać nie tylko klasyczne tematy sztuki geometrycznej, lecz także

te subiektywne czy odnoszące się do aktualnej rzeczywistości. Od lat tworzę geometryczny pamiętnik malarski. Staram się umiejscowić geometrię między formalną obiektywnością a zindywidualizowaną treścią. Intuicyjnie

łączę modernistyczne i postmodernistyczne koncepcje sztuki geometrycznej. W ślad za awangardą

początków XX w. geometria służy mi do poszukiwania uniwersalnej struktury wszechświata,

określania własnego "ja", dążenia do zindywidualizowanego języka formy, zbliżania się do wartości

absolutnych, metafizycznych, symbolicznych. Reminiscencje postmodernistyczne to przede

wszystkim zawarta w pracach ekspresja, podwójne kodowanie geometrii, łączenie geometrii

z ponowoczesnym życiem codziennym. Całość założeń i realizacji mojej sztuki widzę wiec jako

możliwie syntetyczne zobrazowanie rozpiętych na przeciwnych biegunach wartości, próbę zawarcia

różnorodności doświadczania - od filozoficznego, duchowego czy intelektualnego do zmysłowego,

cielesnego, potocznego. Obecność przeciwnych sił: emocji i intelektu, warunkuje formę i treść

moich prac.